برنه کی بود

   

  من مست من خراب تو ساقی تو جام شراب  من تشنه تو یک قطره اب                من ستاره ای سرد تو نور , تو افتاب              تو شمع , من ان پروانه سوخته       تو مسافر , من منتظر و چشم به ره دوخته     تو درمان این تن , من از این نوشدارو خواسته من در تب تو , تو دل به دیگری باخته   من خسته از پا افتاده      تو با رخش صحرا را تاخته      هشدارم ندادی ای روزگار     که او برایم چه دامها انداخته    حال میدانم , اما چه دیر  در انتهای راه ,کی دل برده و کی دل باخته  شهریور /۸۸ فریبا.ستاری