کینه

 

کینه یک سفره نان زیر بغل داشت و یک کوزه اب بر دوش  

هر قدر از سفره اش نان میخورد و از کوزه اش اب نه سیر میشد و نه سیراب 

همیشه صورتش در خشم بود  

پاهایش خونین بود از خارهای در جاده انتقام و صورتش خراشیده از چنگهای زده بر خود 

کینه صورت زیبایی نداشت فقط خشم بود و بغض  

کینه قلب نداشت  کینه هیچکس را دوست نداشت 

کینه همیشه تنها بود  

 کینه خوشبخت نبود 

 کینه ارام نبود همیشه در طغیان بود 

 کینه همه چیز را نابود میکرد حتی خودش را   

کینه فقط روزی ارام گرفت که بر زیر خاک رفت    

کینه شاید هم نمرد شاید هم به ارث گذاشته شد   

کینه نگذاشت که عشق جان بگیرد 

 کینه هیچوقت عاشق نبود 

کینه قلب نداشت 

من خوبم ... تو هم خوب باش  

مگر اینکه هنوز هم بخواهی با کینه قدم بزنی

 فریبا ستاری