پرهای قناریم

 در درونم غوغاست میگریم اما کسی نمی بیند.

 

 طوفانی در راه است 

 

 ابر سیاهی پوشانده اسمان ابی یم را

 

هنوز به اشیانه باز نگشته کبوتر سفیدم

 

 چه کسی برهم میزند ارامشم را

 

ریخته پرهای قناریم

 

دیگر نمی خواند برایم

 

دیروز زیر بوته گل سرخ به خاک سپردم جفتش را 

 

فریبا ستاری